როდესაც შვიდი წლის ასაკში მოცარტი კონცერტებს მართავდა მაინის ფრანკფურტში, მასთან მივიდა თოთხმეტი წლის ბიჭუნა.
-რა შესანიშნავად უკრავ! მე ალბათ ვერასოდეს ვისწავლიდი ასე დაკვრას.
-როგორ არა? შენ ხომ უკვე დიდი ხარ. სცადე და თუ ვერ გამოგივა, დაიწყე ნოტების წერა.
-მე ვწერ … ლექსებს…
-ეგეც ხომ ძალიან საინტერესოა. კარგი ლექსების წერა, ალბათ, კიდევ უფრო ძნელია, ვიდრე მუსიკისა.
-რატომ, სულ ადვილია, სცადე შენც…
ვოლფგანგ მოცარტის თანამოსაუბრე იოჰან ვოლფგანგ გოეთე იყო

——————————————————————————————————————————–

ერთ საქველმოქმედო კონცერტზე ლისტი აკომპანიმენტს უკეთებდა არაპროფესიონალ ვიოლონჩელისტს, რომელიც ძლიერ ცუდად უკრავდა. ამიტომ ლისტი ყოველ ღონეს ხმარობდა, რომ ჩაეხში ვიოლონჩელისტის დაკვრა.
- რას შვრებით მაესტრო? – უჩურჩულა კომპოზიტორს მოყვარულმა, მე თვითონ აღარ მესმის ჩემი დაკვრა.
-ო, თქვენ ერთადერთი ბედნიერი კაცი ხართ ამ კონცერტზე,-ჩურჩულითვე უპასუხა ლისტმა.:)

——————————————————————————————————————————–

ერცჰერცოგინია მარია ანტუანეტას მომავალი კომპოზიტორი, პატარა მოცარტი დაჰყავდა ვენის სასახლეში. ბიჭუნას იატაკზე ფეხი გაუსხლტა და დაეცა. ერცჰერცოგინიამ სწრაფად წამოაყენა იგი.
- თქვენ ძალიან კეთილი ბრძანდებით, – უთხრა მას ახალგაზრდა მუსიკოსმა, – მე თქვენ შეგირთავთ.
მარია ანტუანეტამ მოცარტის სიტყვები დედას გადასცა.
- რატომ გინდათ შეირთოთ მისი აღმატებულება? – შეეკითხა იმპერატორი.
- მადლიერების გრძნობის გამო, – უპასუხა მოცარტმა.