შუაღამე ის ის იყო გადავიდა, რომ სოფელ ნისლაურთიდნ ორი მონადირე
გამოვიდა ფეხაკრებით და საჯიხვეებისაკენ შეუყვნენ აღმართს.
ორივე ახალგაზრდა იყო. ორივე ჩუმად მიდიოდა. გათენებამდე ხმაამოუღებლად
იარეს. ჭიუხის ძირში გაუთენდათ და დასხდნენ. ზურგზემოკიდებული გუდები
მოიხსნეს და ერთმა ხავიწი ამოიღო, მეორემ _ მშრალად მოხარშული ხორცი.
დანაყრდნენ, იქვე, ქვის ძირში ცივი წყარო გამოდიოდა. დალიეს. თითომ პეშვი
დალია.
_ ბევრი წყალი მუხლს ჭრის ადამიანს, თქვა ერთმა.
მეორეს ხმა არ ამოუღია. გუდები მოიკიდეს და კლდის ქიმს აჰყვნენ.
ერთს გაგი ერქვა, მეორეს _ ჯარჯი.
ორივეს ერთ ქალიშვილი უყვარდა და იმ გოგოს იამზე ერქვა.
ჯარჯიც იამზეზე ფიქრობდა, გაგიც.
იამზეს ჯარჯი უყვარდა. გაგიმ იცოდა ეს.
ჯარჯიმ იცოდა, რომ ამ წუთში გაგი იამზეზე ფიქრობდა. გაგიმაც იცოდა ჯარჯის
ფიქრი. ჯარჯის გულის სიღრმეში ენანებოდა კიდეც გაგი, მაგრამ..
ერთი კლდის წვერზე დარჩა, მეორემ უკნიდან წამოუარა კლდეს და ჯიხვების ფარა
აქეთ წამოაფრთხო. გაგიმ ესროლა და თიკნის დედა მოკლა. თიკანი აღარ გაქცეულა,
დედასთან დარჩა და თვალების ლოკვა დაიუწყო.
იმათ გაატყავეს ჯიხვი და გამოქვაბულში წავიდნენ ღამის გასათევად.
იმ ღამეს ქარი ამოვარდა და ღრუბლები გადმორეკა გუდამაყრის ხეობაში.
ჩამობნელდა. გამოქვაბული ცეცხლის შუქით იყო განათებული. ჯიხვის ციკანმა
ერთხელ შემოიხედა შემოსასვლელიდან და გაიქცა. ნაღვერდლებზე სამიამოვნოდ
შიშხინებდა გულ ღვიძლი და კრიალა ჰაერს მწვადის სუნი ერეოდა. მონადირეები
ისევ ჩუმად ისხდნენ.
გამოქვაბულის შემოსასვლელში ნარი იყო ამოსული და ლურჯად ყვაოდა. ქარი
უბერავდა და აქეთ იქით აქანავებდა.
_ ხედავ სადამდე ამოსულა? _ თქვა ჯარჯიმ. _ რა? _ იკითხა გაგიმ.
_ ნარი.
გაგიმ თოფში ტყვია ჩადო და გაიღიმა. მერე ჯარჯის უთხრა:
_ ეხლა რომ მოგკლა, ხომ ვერავინ გაიგებს.
_ რას ვერ გაიგებს? _ გაიცინა ჯარჯიმ.
_ იმას, რომ მე მოგკალი, _ ისევ გაეცინა გაგის.
_ აი, იმ ნარს ხომ ხედავ?
_ _ ვხედავ.
_ აი, იმ ნარს ვათქმევინებდი, რომ შენ მომკალი.
_ გაგიმ გაიცინა და თოფიდან ტყვია ამოიღო.
ჯარჯიმ ცეცხლს შეშა დააყარა და მწვადები წამოაცვა ჯოხზე. ზურგით გაგისკენ
იყო შემობრუნებული.
უცებ დაიგრიალა თოფმა და ჯარჯი პირქვე ჩაემხო ცეცხლში.
ჯერ გულაღმა დააწვინა გაგიმ მკვდარი. მერე თვალები დაუხუჭა და ხელები
გულზე დაუწყო.
ქარი ქროდა და მთელი ღამე აქეთ იქით აქანავებდა შემოსასვლელში ლურჯად
გაყვავებულ ნარს.
გათენებისას არ გადაიწმინდა. სიბნელიდან თეთრად ამოიკვეთნენ მყინვარები.
გაგიმ მკვდარი აიკიდა და ზემოთ წაიღო. შუადღემდე ზურგით ატარა.
მყინვარებში რომ ავიდა, აქ ყინულის დიდ ნაპრალში დამალა. ზემოდან სიპები
დააყარა, მერე ყინულები.
ხუთი დღე ჭიუხებში იხეტიალა. ღამეს გამოქვაბულში ათევდა. მერე შინ წამოვიდა,
თან მოკლული ჯიხვი წამოიღო.
_ რა იქნა ჯარჯიო, _ ჰკითხეს.
_ არ მოსულაო?! _ გაიკვირვა.
_ არაო, _ უთხრეს.
_ სამი დღეა, რაც ჯარჯი შინ წამოვიდა. მოკლული ჯიხვი წამოიღო. მე ჯიხვების
ფარამ გამიტყუა, _ თქვა, ჯიხვი დააგდო და ისევ უკან გაბრუნდა ჯარჯის
საძებნელად. ჯარჯის ძმებიც თან გაჰყვნენ. იმ ადგილზე, სადაც მკვდარი ჰყავდა
დამალული, რამდენჯერმე ზემოდან გაიარ გამოიარეს.
ვერსად ვერ იპოვეს.
თხუთმეტი წლის მერე, ნისლაურთ სოფელში, შემოდგომით, ზამთრის პირზე
ხარებით ძნასა ლეწავენ ქალი და კაცი.
კაცი გაგი არის, ქალი იმისი ცოლი, იამზე. გაგი უკვე ხანშია შესული.
მერე ცოლი და ქმარი ჩალაში მიიშლის ნაბდებს და დასაძინებლად წვებიან. კალოს
შემოსასვლელში ნარი ამოსულა და ქარი აქეთ იქით აქანავებს.
კაცს გაეცინა.
_ რა გაცინებს? _ ჰკითხა ცოლმა. _ არაფერი, _ თქვა გაგიმ.
აღარ მოეშვა ცოლი, მითხარი, რატომ გაიცინეო. გაგი არაფრით არ ამბობდა. აღარც
ღამე მოასვენა ცოლმა. გაგიმ იფიქრა, ჩემი ცოლია, მას მერე თხუთმეტი წელია გასული
და, მერე რა, ვეტყვიო.
_ აი, იმ ნარს ხომ ხედავ?
_ ვხედავ, _ თქვა ქალმა.
_ მაგაზე გამეცინა. ჯარჯიმ მითხრა, რომ მომკლა ნარს ვათქმევინებ, რომ შენ
მომკალიო. იმიტომ გამეცინა. ნარს რისი თქმა შეუძლია.
მორე დილით ცოლი აღარ დახვდა გვერდით. გაგის ზემოთი ბანიდან ფეხის ხმა
მოესმა. აიხედა. ჯარჯის ძმას მოჰკრა თვალი.
იმავე წუთში თოფმა იგრიალა და სანამ მთლად წაერთმეოდა ამქვეყნიური
ხილვები, ერთხელ კიდევ უკანასკნელად, კალოს შემოსასვლელში, ნარს მოჰკრა
თვალი გაგიმ.
ქარი ქროდა და ნარს აქეთ იქით აქანავებდა.
http://www.nplg.gov.ge/dlibrary/collect/0001/000153/Adamianta%20sevda.pdf 
gogita12 გავიხსენოთ "ბაზიერის" პირველი ტურნირი ❤ 
