”სნაპი” ბულტერიერის ამბავი ე. სეტონ-თომფსონი - სხვადასხვა წიგნები - წიგნები - სტატიები და ჟურნალები

განახლებული 6 თემა

ტყის ქათამზე ნადირობა

Marco-Poloპასუხების რაოდენობა: 4114

მტკვარზე თევზაობა

Shamanპასუხების რაოდენობა: 55

სასტენდო სროლა ...

akson777პასუხების რაოდენობა: 200

ბრეტონული ეპანიოლი ep...

gio90პასუხების რაოდენობა: 264

მწყერზე ნადირობა

Marco-Poloპასუხების რაოდენობა: 4148

მოსინის სნაიპერული შაშ...

gelka72პასუხების რაოდენობა: 33

ბულტერიერის1

პირველად ის ბინდბუნდში დავინახე. დილაადრიან სკოლის ამხანაგის

ჯეკის დეპეშა მივიღე.

«გიგზავნი შესანიშნავ ლეკვს. თავაზიანად მოექეცი. ასე გირჩევნია».

ჯეკს ისეთი ხასიათი ჰქონდა, შეეძლო ლეკვის მაგივრად ჯოჯოხეთის

მანქანა ანდა ცოფიანი ქრცვინი გამოეგზავნა. ამიტომ ამანათს, ცოტა არ

იყოს, ცნობისმოყვარეობით ველოდი. ამანათი მოვიდა. ვხედავ, ზედ აწერია

_ «საშიშია». ოდნავ გაქანებაზეც კი შიგნიდან ბრაზიანი ღრენა ისმის. შევიჭ-

ვრიტე რკინის ბადით აჭედილ ხვრელში და, ჩემდა გასაოცრად, ვეფხვის

ბოკვერის ნაცვლად ერთი ციცქნა თეთრი ბულტერიერი დავინახე. ლეკვი

ცდილობდა, როგორმე პირი ეტაცა ჩემთვის და ერთთავად გაავებით იღრი-

ნებოდა. ძაღლები ორგვარად იღრინებიან: დაბალი, მკერდისმიერი ხმით _

ეს თავაზიანი გაფრთხილება ანდა ღირსებით აღსავსე პასუხია _ და ხმამაღ-

ლა, თითქმის წკავილით _ ეს ბოლო სიტყვაა თავდასხმის წინ. თეთრი ლეკ-

ვიც სწორედ ამ ხმაზე ღრინავდა. ძაღლების მოყვარული ვიყავი და იმათი

ავანჩავანიც ვიცოდი. ვიფიქრე, რა ჯურის ძაღლი უნდა იყოს, რომ ვერ მო-

ვუარო-მეთქი. ამიტომ, გავუშვი თუ არა მომყვანი, ამოვიღე ჩემი საკეცი და-

ნა, რომელიც წარმატებით მიწევდა ჩაქუჩის, ნაჯახის, იარაღით სავსე ყუთი-

სა და ცეცხლის საჩხრეკის (ჩვენი ფირმის სპეციალობაა) მაგივრობას და

ყუთს ბადე ავაგლიჯე. ყუთზე დანის ყოველ შემოკვრაზე ეშმაკის ფეხი

მრისხანედ იღრინებოდა და როგორც კი ყუთი გვერდზე გადმოვაბრუნე,

პირდაპირ ჩემი ფეხებისაკენ გამოქანდა. თქმა არ უნდა, თათი რომ მავთუ-

ლის ბადეში არ გახლართვოდა, შავი დღე დამადგებოდა _ ლეკვი აშკარად

არ იყო ხუმრობის გუნებაზე. მაგიდაზე შევხტი, რომ არ შემომწვდომოდა,

ბულტერიერი _ ძაღლის ჯიშია.

197და შევეცადე დამეყოლიებინა. მე მუდამ ცხოველებთან საუბრის მომხრე ვი-

ყავი. ჩემი ღრმა რწმენით, ისინი იჭერენ ჩვენი საუბრისა და განზრახვის სა-

ერთო აზრს, თუნდაც ცალკეული სიტყვები არ ესმოდეთ. მაგრამ ეს ლეკვი,

ეტყობა, პირმოთნე კაცად მთვლიდა და ზიზღით უარყო ყველა ჩემი მიფო-

ლორცება. თავდაპირველად მაგიდის ქვეშ დასკუპდა და ფხიზლად ეჭირა

თვალი ყოველ მხარეს, რომელიმე ფეხი დაბლა ჩამოცოცებას ხომ არ აპირებ-

სო. სრულიად დარწმუნებული ვიყავი, მის დამორჩილებას შევძლებდი

თვალებში რომ შემეხედა. მაგრამ ვერაფრით ვერ მოვახერხე ეს და ამიტომაც

მაგიდაზე დავრჩი. დინჯი კაცი გახლავართ, მე ხომ კავეულით მოვაჭრე

ფირმის წარმომადგენელი ვარ. ჩემი ხალხი კი ცნობილია მოთმინებითა და

მხნეობით. აი, მარტო იმ ვაჟბატონებს თუ ჩამოუვარდებით, მზა ტანსაც-

მლით რომ ვაჭრობენ.

ასე და ამგვარად, სიგარა ამოვიღე და გავაბოლე მაგიდაზე თათრულად

მორთხმულმა. პატარა დესპოტი კი ქვემოთ იჯდა და ჩემს ფეხებს ელოდა.

შემდეგ ჯიბიდან დეპეშა ამოვიღე და ერთხელ კიდევ გადავიკითხე. «შესა-

ნიშნავი ლეკვია. თავაზიანად მოექეცი, ასე გირჩევნია». ვფიქრობ, ჩემმა

გულგრილობამ ამჯერად მშვენივრად შეცვალა თავაზიანობა, რამეთუ ნახე-

ვარი საათის შემდეგ ღრენა შეწყდა. ერთი საათის შემდეგ კი ის უკვე აღარ

მივარდებოდა ხოლმე მისი გრძნობების გამოსაცდელად მაგიდიდან

ფრთხილად ჩაშვებულ გაზეთს. შესაძლოა, გალიით გამოწვეულმა გაღიზია-

ნებამ ცოტათი გაუარა. ხოლო როცა მესამე სიგარა გავაბოლე, ლეკვი ნება-ნე-

ბა წაბრძანდა ბუხრისაკენ და იქ წამოწვა. თუმცა მე არ დავვიწყებივარ _ ამას

ვერ ვუსაყვედურებ, ცალი თვალი სულ ჩემკენ ჰქონდა, არ მაცილებდა. მე კი

ორივე თვალით მივჩერებოდი ლეკვს კი არა, მის მოკლე კუდს. ეს კუდი

რომ თუნდაც ერთხელ გაქანებულიყო გვერდზე, თავს გამარჯვებულად

ვიგრძნობდი. მაგრამ მოკლე კუდი ერთხელად არ შერხეულა. წიგნი გადმო-

ვიღე და მანამდე ვიჯექი მაგიდაზე, სანამ ფეხები არ დამიბუჟდა და ბუხარ-

ში ცეცხლი არ ჩაიფერფლა. ათი საათისათვის აგრილდა. ხოლო თერთმეტის

ნახევარზე ცეცხლი საბოლოოდ ჩაქრა. მეგობრის საჩუქარი ადგა, დაამთქნა-

რა, გაიზმორა და გაემართა ჩემი საწოლის ქვეშ, ბეწვის პატარა საფენისაკენ.

იოლად გადავაბიჯე მაგიდიდან ბუფეტზე, ბუფეტიდან ბუხარზე. მეც მი-

ვაღწიე საწოლს. ჩუმად გავიხადე ტანსაცმელი და ისე მოვახერხე დაწოლა,

რომ ჩემი მბრძანებელი არ შემიწუხებია. ჩაძინება ვერ მოვასწარი, მსუბუქი

ფხაჭუნი შემომესმა და ვიგრძენი, რომ ჯერ საწოლზე, მერე ჩემს ფეხებზე

ვიღაც დააბიჯებდა. როგორც ჩანს, სნაპმა2

იფიქრა, ქვემოთ ძალიან ცივაო და

გადაწყვიტა ესარგებლა ყოველგვარი კომფორტით.

ლეკვი მოკალათდა ჩემს ფეხებში. მე ძალიან უხერხულად ვიწექი, მაგ-

რამ უფრო მოხერხებულად ფეხის გაშლაზე ფიქრიც ზედმეტი იყო, ვინაი-

დან ოდნავ გატოკებაზეც კი ლეკვი ისეთი გააფთრებით ჩააფრინდებოდა

ხოლმე ჩემს ფეხს, რომ მხოლოდ სქელი საბანი მიცავდა მძიმე დასახიჩრები-

საგან. მთელი საათი გავიდა, ვიდრე ნელ-ნელა ცოცებ-ცოცებით ფეხებს ისე

დავაწყობდი, რომ დაძინება შემძლებოდა. ღამით რამდენჯერმე გამაღვიძა

სნაპი (სნაპ) ნიშნავს «ტკაცანს».

198ლეკვის მრისხანე ღრენამ _ იქნებ იმიტომ, რომ გავბედე და მისი ნებართვის

გარეშე ფეხი გავატოკე. მაგრამ მე მგონია, იმიტომაც, რომ ჩემს თავს ნება მი-

ვეცი ხანდახან წამომეხვრინა.

დილით სნაპზე ადრე ადგომა მინდოდა. იცით, მე მას სნაპი დავარქვი.

მისი სრული სახელი იყო ჯინჯერსნაპი.

ზოგიერთ ძაღლს ძნელად მოუძებ-

ნი სახელს. ზოგზე კი დაფიქრებაც არა გჭირდება. თავისთავად მოგდის

ამგვარად, მე შვიდ საათზე მინდოდა ადგომა. სნაპმა ამჯობინა, ადგომა

რვა საათისათვის გადაედო. ამიტომ რვაზე ავდექით. მან ნება დამრთო, ბუ-

ხარი გამეჩაღებინა და უფლება მომცა ტანთ ჩამეცვა ისე, რომ ერთხელაც არ

შევუხტუნებივარ მაგიდაზე. საუზმის მოსამზადებლად ოთახიდან რომ გავ-

დიოდი, სნაპს ვუთხარი:

სნაპ, ჩემო მეგობარო, ზოგიერთი შენს აღზრდას მათრახით შეეცდებო-

და. მაგრამ მე მგონია, რომ ჩემი გეგმა უკეთესია. ახლანდელი ექიმები მკურ-

ნალობის ისეთ სისტემას გვთავაზობენ, რომელსაც «უსაუზმოდ დატოვება»

ჰქვია. მე ამ სისტემას შენზე გამოვცდი.

მთელი დღე არ ვაჭამე საჭმელი. მართალია, გამიჭირდა ასეთი სისასტი-

კის გამოჩენა, მაგრამ ხასიათის სიმტკიცე გამოვიჩინე. სნაპმა ისე ჩამოფხოჭ-

ნა მთელი კარი, ხელმეორედ შესაღები გამიხდა. სამაგიეროდ, საღამოს სია-

მოვნებით მიირთვა ჩემი ხელიდან ცოტაოდენი საჭმელი.

კვირაც არ გასულა და უკვე დიდი მეგობრები ვიყავით. ძველებურად

ჩემს საწოლზე ეძინა, მაგრამ ახლა აღარ ცდილობდა ყოველ გატოკებაზე

ჩემს დასახიჩრებას. მკურნალობის სისტემამ, რომელსაც «უსაუზმოდ დატო-

ვება» ეწოდებოდა, სასწაული მოახდინა და სამი თვის შემდეგ წყალი რომ

გადაგესხათ, ერთმანეთს ვერ გაგვაშორებდით. ისიც ცხადი გახდა, რომ დე-

პეშაში სნაპი ტყუილად არ იყო მოხსენიებული, როგორც შესანიშნავი ლეკ-

შიში რა იყო, არ იცოდა. პატარა ძაღლს რომ დაინახავდა, ზედაც არ შე-

ხედავდა. მაგრამ საკმარისი იყო რომელიმე ზორბა ძაღლი გამოჩენილიყო,

მაშინვე ისარივით გაჭიმავდა წაჭრილ კუდს და მოჰყვებოდა უცნობის ირ-

გვლივ სეირნობას. თან უყურებდა ცას, მიწას, გაიყურებოდა სადღაც შო-

რეთში _ საითაც გნებავთ. მარტო მეტოქეს არ შეხედავდა, და მის იქ ყოფნას

მხოლოდ ნოტებზე ხშირი ღრენით აღნიშნავდა. თუ უცნობი სასწრაფოდ არ

გაეცლებოდა, იწყებოდა ბრძოლა. უმეტეს შემთხვევაში, ბრძოლის შემდეგ

უცნობი განსაკუთრებული მონდომებით ტოვებდა იქაურობას. ხანდახან

სნაპიც წააგებდა ხოლმე ბრძოლას, მაგრამ ვერავითარმა მწარე გამოცდილე-

ბამ ვერჩაუნერგა იოტისოდენა სიფრთხილეც კი.

ერთხელ, ძაღლების გამოფენის დროს, ნაქირავები კარეტით დავსეირ-

ნობდით. სნაპმა დაინახა სასეირნოდ გამოყვანილი სპილოსოდენა სენბერნა-

რი. ამ ძაღლის სიდიდემ ისე გადარია და აღაფრთოვანა ლეკვი, რომ კისრის-

ტეხით გადაეშვა კარეტისფანჯრიდან დაფეხი მოიტეხა.

ჯინჯერსნაპი (გინგერსნაპ) _ ხრამუნა თავფლაკვერი.

199მან არ იცოდა, რა იყო შიში. სნაპი არ ჰგავდა ჩემთვის ცნობილ არც ერთ

ძაღლს. ვთქვათ, მოხდა და ვინმე ბიჭმა ქვა ესროლა. სნაპი მაშინვე მოუსვამ-

და, _ როგორ გგონიათ, საით? პირდაპირ ბიჭისაკენ. თუ ბიჭი ისევ ესროდა

ქვას, სნაპი იმწამსვე საკადრისად გაუსწორდებოდა. ამგვარი ხასიათით მან

საყოველთაო პატივისცემა დაიმსახურა. მარტო მე და ჩვენი კანტორის შიკ-

რიკი ვხედავდით მის კარგ მხარეებს. მარტო ჩვენა გვთვლიდა ის თავისი მე-

გობრობის ღირსად. შუა ზაფხულისათვის კარნეგი, ვანდერბილდი და ას-

ერთად აღებულნი, ვერ შეაგროვებდნენ საკმაო თანხას, რომ ჩემგან

პატარა სნაპი ეყიდათ.

თუმცა კომივოიაჟერი არ ვიყავი, მაგრამ ფირმამ, რომელშიც ვმუშაობ-

დი, შემოდგომაზე სამოგზაუროდ გამგზავნა. სნაპი დარჩა სახლის დიასახ-

ლისთან. ისინი ხასიათით ვერ შეეწყვნენ ერთმანეთს. სნაპს ის ეზიზღებო-

და. მას სნაპისა ეშინოდა. ასერომ, ორივეს ჭირივით სძულდა ერთმანეთი.

მე ჩრდილოეთ შტატებში ეკლიანი მავთულის გასაღების საქმით ვიყავი

დაკავებული. წერილები კვირაში ერთხელ მოდიოდა. ჩემი დიასახლისი თა-

ვის წერილებში ერთთავად სნაპს უჩიოდა.

ჩრდილოეთ დაკოტაში, მენდოზაში, სარფიანად გავასაღე ჩემი საქონე-

ლი. რასაკვირველია, ხელშეკრულებები უმთავრესად მსხვილ მოვაჭრეებ-

თან დავდე, მაგრამ ფერმერებსაც გამოვესაუბრე, რათა გამეგო მათი გასაჭი-

რი და მოთხოვნილება. ასე გავეცანი ძმები პენრუფებისფერმას.

არ შეიძლება ისეთ ადგილას მოხვდე, სადაც მესაქონლეობას მისდევენ

და არ მოისმინო რომელიმე გაიძვერა და სისხლისმსმელი მგლის ბოროტ-

მოქმედების ამბავი. ის დრო წავიდა, როცა მგლებს საწამლავით წამლავ-

დნენ. ძმებმა პენრუფებმა, სხვა გონიერი მესაქონლეების მსგავსად, უარი

თქვეს საწამლავსა და ხაფანგებზე და ხელი მიჰყვეს სხვადასხვა ჯურის ძაღ-

ლების გაწვრთნას მგლებზე სანადიროდ. მათ იმედი ჰქონდათ, იქაურობა-

საც დაიცავდნენ მტრისაგან და გაერთობოდნენ კიდეც.

მეძებრებს ძალა არ ჰყოფნიდათ გადამწყვეტი ბრძოლისათვის. დანიური

დოგები მეტისმეტად მოუხეშავები გამოდგნენ, ხოლო მწევრები მხეცს ვერ

მისდევდნენ, თუ არა ხედავდნენ. ყოველ ჯიშს თავისი საბედისწერო ნაკლი

ჰქონდა. კოვბოებს ძაღლების შერეული ხროვის იმედი ჰქონდათ. დაროცა

მეც მიმიწვიეს სანადიროდ, მართალი გითხრათ, ძალიან გამართო ამ ნაირ-

ნაირი ძაღლების დანახვამ. ხროვაში ბევრი იყო ნაბიჭვარი. მაგრამ იყვნენ

წმინდა სისხლის ძაღლებიც _ სხვათა შორის, რამდენიმე მგელზე დაგეშილი

რუსული ქოფაკიც, ალბათ მამასისხლად ღირებული.

ძმებში უფროსი და ადგილობრივი ნადირობის «მეთაური» ჰილტონ

პენრუფი უჩვეულოდ ამაყობდა ამ ძაღლებით და მათგან უდიდეს გმირობას

მოელოდა.

სამი ამერიკელი მილიონერი.

200_ მწევრები მეტისმეტად ნაზები არიან მგელზე სანადიროდ. დოგები ნე-

ლა გარბიან, მაგრამ ნახავთ, რა კორიანტელი დადგება, როცა საქმეში მგელ-

ზე გაწვრთნილი ქოფაკები ჩაერევიან.

ამგვარად, მწევრების დანიშნულება იყო, მგელს გამოდევნებოდნენ. დო-

გები რეზერვისათვის ეყოლებოდათ, ქოფაკები _ გენერალური ბრძოლისათ-

ვის. გარდა ამისა, ხროვაში ორი-სამი მეძებარიც გაურიეს, რომლებიც თავი-

ანთი მახვილი ყნოსვით კვალს აიღებდნენ, თუკი დანარჩენები მხედველო-

ბიდან დაკარგავდნენ მხეცს.

დიდებული სანახავი იყო, როცა ოქტომბრის ერთ მოწმენდილ დღეს გო-

რაკებს შორის გავუდექით გზას. ჰაერი გამჭვირვალე და სუფთა იყო. და, მი-

უხედავად იმისა, რომ გვიანი შემოდგომა იდგა, არც თოვლი იდო, არც ყი-

ნავდა. ცხენები თავის წართმევას ლამობდნენ და ერთი-ორჯერ კიდევაც

სცადეს ეჩვენებინათ ჩემთვის, როგორიშორებენ ხოლმე თავიდან მხედრებს.

ველზე ორი-სამი ნაცრისფერი ლაქა შევნიშნეთ. ჰილტონის სიტყვით,

მგლები ან კოიოტები უნდა ყოფილიყვნენ. ხროვა ყეფა-გნიასით გავარდა

მათ კვალზე, მაგრამ დაჭერით ვერაფერი დაიჭირეს, თუმცა საღამომდე აწ-

ყდებოდნენ აქეთ-იქით. მხოლოდ ერთი მწევარი წაეწია მგელს და მხარში

დაჭრილი ისიც უკან ჩამორჩა.

_ ჰილტ, მე მგონია, შენი ნაქები ქოფაკები ღმერთს არ უქნია. _ თქვა ჰარ-

ვინმა, უმცროსმა ძმამ. _ პატარა შავი დოგი სჯობია მაგათ, თუმცა მათსავით

წმინდა სისხლისა არარის.

_ ვერაფერი გამიგია, _ ჩაიბუზღუნა ჰილტონმა. _ ამ მწევრებს ჯერ კოი-

ოტიც არგაქცევიათ, მგელზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია. მეძებრებიც სანაქე-

ბონი არიან _ სამი დღის კვალიც რომ იყოს, მიჰყვებიან. დოგები ხომ დათ-

ვსაც გაუმკლავდებიან.

_ არ შეგედავები, _ უთხრა მამამ, _ შენს ძაღლებს შეუძლიათ ნადირის

დევნა, შეუძლიათ კვალში ჩადგომა, მათ შეუძლიათ დათვსაც კი გაუსწორ-

დნენ. მაგრამ საქმე ისაა, რომ არავითარი სურვილი არა აქვთ მგელთან შეხ-

ვედრისა. მთელი ეს წყეული ხროვა მხდალების ხროვაა და მეტი არაფერი.

აფსუსი არარის მაგათში გადაყრილიფული!

ამ ლაპარაკში და ბუზღუნში იყვნენ პენრუფები, როცა მე დავემშვიდობე

და ჩემი გზა გავაგრძელე. როგორც ჩანს, მარცხის მიზეზი ის იყო, რომ თუმ-

ცა ძაღლებიღონივრებიც იყვნენ დაფეხმარდებიც, მაგრამ მგლის დანახვაზე

წახდებოდნენ ხოლმე. გამბედაობა არა ჰყოფნიდათ, ძალაში გასჯიბრებოდ-

ნენ ტყიურს. ჩემს წარმოდგენაში ძალაუნებურად ამოტივტივდა ერთი ციც-

ქნა უშიშარი ლეკვი, ბოლო წელს ჩემი საწოლიდან რომ არ გადადიოდა და

ფეხებში მეწვა. როგორ მინდოდა, აქა მყოლოდა! ამ დონდლო გიგანტებს

ისეთი ბელადი გაუჩნდებოდათ, რომელსაც სიმამაცე არასოდეს ღალატობ-