ჯერ კიდევ სკოლაში ვსწავლობდი როდესაც პიტულებით იხვზე ნადირობის სურვილი გამიჩნდა.. ბავშობისას მონკავშირის მაღაზიაში ნანახი რეზინის იხვი ძაღლის მოტანაში სავარჯიშო საგანად მიმაჩნდა. მოკლედ ზუსტად არ ვიცი რას ეძახიან - ზოგი ღრუბელს უძახის და და ზოგიც პოლიეთილენს, ჩემთვის კი თეთრი დაპრესილი პატარა ბურთულებია, მაცივრებსა და ტელევიზორების ყუთებში რო აწყვია დამცავად, ერთი სიტყვით კარგი სატივტივე საშუალებაა, და მაქედან გავაკეთე პირველად , იხვის ფორმის მიცემა არ გამჭირვებია(მეხერხება)მაგრამ აი შეღებვაზე რო მიდგა საქმე , მანდ ეგეთი რაღაც მოვიფიქრე; რადგანაც რუხი სარებავი არ მქონდა გუდრონი ბენზინში გავხსენი და ამ ჩემ ნაწვალებ იხვის ფიტულს წავუსვი, სახლის უკან ტბა არის და იქ შევაცურე, თავიდან იტივტივა ამ ჩემმა ფიტულმა , შემდეგ ნელნელა დაპატარავდა , დაპატარავდა და ბოლოს ჩაიძირა, თურმე ბენზინი ამ ტივტივას ცოტა ხნის შემდეგ ჭამს და .... ესე ჩამადნა ეს ხაზარულა დიდი იხვი, ბოლოს ჭიკვარას(პატარა, იხვი-იხვინჯა)დაემსგავსაშემდეგ საღებავი ვისოვე სესაბამისი და ტბაში ორი დედალ მამალი იხვები შევაცურე. დილით ტბაზე პოლიგონი მოაწყვეს სოფლის ბიჭებმა, ნამდვილი იხვი ეგონათ და დააყარეს.შემდეგ ძაღლები ავარჯიშეს მოტანაში, ბოლოს თავი დაანებეს და ეს უთაო იხვები იქვე ნაპირზე დატოვეს. მეც შევარემონტე აღალი ღუზები დავუბნიე და ისებ შევაცურე ეს ნაფიტულარი ფიტულები წყალში, მეორე დილით მეზობელმა მითხრა,( ძროხას მოდენიდა)ნეტა შენ ეს იხვების კეტება რო არ გეზარება რა ამბავია კიდევ ხუთი რარამ გაგაკეტებინაო, ეგრევე ტბაზე გავიქეცი და ამ ჩემ იხვებს 5 რა მოგახსენო მარა 2 ნამდვილი იხვი ეჯდა გვერდით, დამინახეს და გაფრინდნენ, რამდენჯერმე კიდევ დაჯდა ერთი კვირის განმავლობაში ფიტულებთან იხვები, მაგრამ მერე ფიტულებიც დაიკარგა,,, ვითაც ისევ გამოატანინებდა ძაღლს და გადააგდებდა, ეს იყო ჩემი პირველი მცდელობა ფიტულებით ნადირობის, იმედი მაქვს მეორეც მექნება
მართალი ხარ.შედის,უბრალოდ ვიფიქრე რომ ცალკე თემა მოუხდებოდა,იმდენად საჭიროა მარტივად სანახავი რომ ყოფილიყო.ახლა ამ თემას ინვენტარის თემას შევუერთებ და მერე თუ საქმემ მოითხოვა,ისევ გავყოფ
Один из самых увлекательных способов охоты на водоплавающую дичь - охота с чучелами. Широкое распространение ее долгое время тормозило отсутствие в продаже хороших чучел, их дороговизна и трудоемкость изготовления. Охотникам, живущим в значительном удалении от угодий, мешали также громоздкость и большой вес чучел, изготовленных из дерева, которое не так давно было единственным материалом, из которого делались чучела. Десяток их весил 5-6 кг и с трудом помещался в большом рюкзаке. Уменьшение веса чучел путем выдалбливания их внутри делало их легче, но не меняло объема; кроме того, при этом снижалась прочность чучел.
В начале пятидесятых годов текущего столетия в Омске было освоено производство пустотелых утиных чучел из резины. Их преимущества перед деревянными были неоспоримы. Во-первых, они были в 3-4 раза легче (см. табл. 1). Во-вторых, они оказались очень портативными и значительно более дешевыми. Два-три чучела легко помещаются в кармане куртки, а в небольшой рюкзачок их можно сложить до десятка.
По форме, размерам и раскраске первые партии чучел были настолько удачны, что, высаженные на воду, создавали полную иллюзию живых уток. Резиновые чучела сразу же стали пользоваться громадной популярностью, на них появился очень большой спрос. Один Омский завод не мог удовлетворить всех охотников, поэтому в других городах, в том числе и в Москве, ряд предприятий приступил к выпуску дефицитной продукции. Однако, вместо того чтобы просто скопировать великолепные омские образцы, указанные предприятия предпочли создать собственные, но справились с этой задачей, мягко говоря, неудачно. (Подробно об этом см. "Охота и охотничье хозяйство", 1978, № 11.) Изготовленные и изготовляемые ими до настоящего времени подобия уток лишь весьма отдаленно напоминают тех птиц, которых должны изображать. Они не верны по размерам и очертаниям, имеют головы, больше всего напоминающие детские резиновые клизмочки, и к тому же очень плохо раскрашены. За неимением лучшего этих уродцев все-таки покупают, но большинство охотников все больше и больше в них разочаровываются. Дело в том, что эффективность использования этих чучел на охоте очень низка - гораздо ниже, чем чучел омского производства (см. табл. 2).
Материалы, приведенные в таблице, были получены в один и тот же день на двух смежных плесах одного и того же водоема. Количество высаженных чучел в обоих случаях было одинаковым, но к плохим чучелам подворачивало вдвое, а садилось втрое меньше уток, чем к хорошим. Таким образом, для недовольства охотников имеются все основания.
Складывается нелепейшая ситуация: делая очень удобные для охоты резиновые чучела уток плохими, выпускающие их предприятия толкают охотников на возврат к прошлому, на изготовление и использование тяжелых, громоздких, но хороших по внешнему виду деревянных чучел. Вопросы о том, как самому сделать хорошее утиное чучело, задают сейчас постоянно, и поскольку представители предприятий, изготовляющих резиновый брак, глухи к голосу критики, на этот вопрос необходимо ответить. Впрочем, теперь делать чучела уток можно не только из дерева - появился материал более легкий и удобный, а именно пенопласт. Однако достать нужный его сорт не всегда легко, и поэтому мы все же начнем с дерева.
Для изготовления чучел лучше всего подходит липа: она легка, хорошо поддается обработке, мало колется. Чурбачки для чучел нужно заготовлять заблаговременно; не снимая коры, дать им хорошенько высохнуть и только потом приступить к их обработке. В зависимости от того, чучело какого вида мы собираемся сделать, заготовки должны иметь от 30 до 35 см в длину и 18-20 см в диаметре. Их нужно очистить от коры и каждую расколоть вдоль на две равные по толщине половинки: из каждой выйдет тушка чучела, головки же делают из отдельных кусков дерева.
Вырезав из плотной бумаги или картона два шаблона (рис. 1), изображающих форму будущего чучела сбоку и снизу, их очертания переносят на заготовку и с помощью топора, стамески или ножа все лишнее дерево снимают. Затем, также вчерне, вырезают головку и в нижний ее срез, сделав в нем предварительно отверстие, вставляют на клею палочку, выступающую наружу на 2-2,5 см. В срезе шеи на туловище чучела высверливают для этой палочки отверстие так, что головку можно соединить с туловищем. Сделав это, приступают к окончательной отделке чучела рашпилем и наждачной бумагой. Все щели и неровности шпаклюют, чучело промазывают горячей олифой и просушивают. В его дно в 4-5 см от переднего края вбивается металлическая петелька для привязки.
Если чучела делают из пенопласта (пригодны только твердые, мелкопористые его сорта), последовательность всех этих операций не меняется. Отпадает только необходимость в топоре и стамеске - ножа оказывается совершенно достаточно.
Хорошее чучело должно совершенно ровно, без какого бы то ни было крена держаться на воде. Для этого еще до окраски нужно - при необходимости - его уравновесить, вбивая в дно чучела с той или другой стороны дробинки. После того как чучело высохнет, можно приступать к его окраске масляными красками. При этом совершенно не обязательно воспроизводить рисунок отдельных перьев, нужно только правильно передать цветом и контуром характерные для данного вида уток особенности окраски.
Охота с чучелами проводится или весной, или во второй половине осени, то есть в периоды, когда все, либо какая-то часть селезней водоплавающей дичи одеты в свой основной, яркий наряд. Поэтому часть чучел нужно раскрашивать под селезней. Чтобы после покраски чучела не блестели (что всегда пугает подлетающих к ним уток), нужно протереть их смоченной в керосине или ацетоне тряпочкой. Резиновые чучела также необходимо периодически подкрашивать, поскольку краска с них довольно быстро стирается. Делается это масляными красками, разведенными резиновым клеем.
Каждое чучело нужно снабдить тонкой, но прочной привязкой, длина которой зависит от глубины водоема, где вы предполагаете охотиться. В принципе чучела можно связывать по два и по три таким образом, чтобы первое из них имело привязку с грузом, второе было привязано к первому, а третье - ко второму. Расстояние между связанными вместе чучелами (то есть длина соединяющих их привязок) должно составлять 60-80 см. Однако при таком способе привязки часто перепутываются во время съемки с воды и перевозки чучел, что всегда доставляет охотнику лишние хлопоты. Кроме того, в безветренную погоду связанные вместе чучела часто сплываются в кучу и выглядят неестественно. Таким образом, отдельные для каждого чучела привязка и груз удобнее.
Тому, кто хочет сделать или приобрести утиные чучела, следует помнить, что для успешной охоты их нужно иметь довольно много, во всяком случае не менее десятка. Видовая принадлежность чучел целиком зависит от видового состава водоплавающей дичи, имеющейся в местах охоты. Там, где держатся или встречаются на пролете преимущественно речные утки (кряквы, шилохвости, широконоски, чирки и т. д.), нужны чучела этих видов. В местах пребывания различных нырков необходимы чучела хохлатых чернетей, красноголовиков, гоголей. В период пролета на одних и тех же водоемах обычно встречаются самые разнообразные представители утиного племени, но и здесь они придерживаются совершенно определенных участков угодий. На мелководьях, вблизи зарослей водной растительности всегда преобладают речные утки. На чистых глубоководных плесах, руслах рек и протоков - нырки. В соответствии с этим, в зависимости от выбранного для охоты места лучшие результаты даст использование чучел тех или иных утиных пород.
Облюбовав какой-то плес, охотник по этому же принципу должен размещать на нем имеющиеся у него чучела: на чистых, относительно глубоких местах высаживать изображения нырков, на мелях, заросших водорослями, речных уток. Следовательно, набор чучел выгодно иметь более или менее разнообразный. Ниже (табл. 3) приводятся примерные размеры чучел разных видов уток, а на рис. 2 даны их очертания в профиль.
Чучела крякв, шилохвостей и серых уток могут отличаться друг от друга только раскраской. Чучела красноголовиков, хохлатых чернетей и гоголей - окраской и формой голов. Основное различие в очертаниях речных и нырковых уток в том, что у первых хвостовая часть туловища делается поднятой над водой, у вторых - лежащей на воде.
Успех охоты зависит не только от качества имеющихся в нашем распоряжении чучел, их количества, видового состава и правильности места высадки, но и от размещения их по отношению друг к другу и к укрытию охотника. Как уже говорилось, не нужно смешивать в одну "стайку" чучела речных и нырковых уток. Те и другие должны высаживаться порознь, образуя отдельные группы. В каждой из них чучело от чучела должно находиться на расстоянии 1-1,5 м и обязательно с таким расчетом, чтобы, перемещаясь под воздействием ветра или течения, они не могли сплыться и перепутаться привязками. Если чучела высаживаются на ветер так, что последний дует от них к охотнику, их следует размещать подальше (метрах в 30), при обратной ситуации - поближе (10-15 м). При ветре справа чучела должны находиться правее охотника, и наоборот, примерно в 20 м от него. Дело в том, что утки чаще всего подворачивают, снижаются или садятся к чучелам, против ветра и при описанной выше схеме высадки чучел будут оказываться перед охотником в самом удобном для выстрела месте.
На обширных водоемах и в ветреную погоду очень важно высадить чучела там, где их не будет непрерывно качать и бить набегающими волнами. К прыгающим на волне и блестящим от водяных брызг чучелам утки подлетают неохотно. Следовательно, нужно или выбрать какое-нибудь укрытие (подветренный берег, куртина тростника, сплавина) и высаживать чучела под его защитой, или использовать те участки водоема, где сплошная пелена водорослей и растений с плавающими листьями не дает волнам разгуляться.
В промежутках между охотами чучела необходимо просушивать и тщательно проверять надежность привязок и их крепления к чучелам и грузикам. Без этой предосторожности какая-то часть чучел может быть легко потеряна, ибо ветер и течение нередко срывают их с места и уносят. При охоте с резиновыми чучелами следует внимательно следить, не начало ли какое-либо из них погружаться в воду. Порвавшееся, пробитое случайной дробинкой или просто лопнувшее от старости чучело может легко затонуть, и найти его бывает трудно.
Вот то главное, что нужно сказать об утиных чучелах, их изготовлении и использовании на охоте. Добавим только, что хотя процесс изготовления чучел доставляет много удовольствия и то, что сделано своими руками, всегда дороже любого покупного совершенства, резиновые чучела все же удобнее. И если уж они изобретены и производство их освоено, то для общего нашего блага было бы все же полезно делать их высококачественными.
მიმაჩნდა. მოკლედ ზუსტად არ ვიცი რას ეძახიან - ზოგი ღრუბელს უძახის და და ზოგიც პოლიეთილენს, ჩემთვის კი თეთრი დაპრესილი პატარა ბურთულებია, მაცივრებსა და ტელევიზორების ყუთებში რო აწყვია დამცავად, ერთი სიტყვით კარგი სატივტივე საშუალებაა
ეგ პენოპლასტია , მართალი ხარ გარგია მაგ საქმეში მაგრამ არა მგონია სადმე მაგხელა ზომებისა იშოვნოღა.
Dzaan magaria informaciaa. Magari kaci xar! Mainc avatsyob. pirveli naxelavi mosayvani ki ara imit ro damedzaxa albat im sezonze ixvi, tvalitac ar damenaxeboda iseti gamomivida!
დამატებულია (22.12.2009, 21:56:08) --------------------------------------------- არ გამომდის ძმა, და რა ვქნა? რა აგარ ვიჩალიჩე ყველაფერი გავაკეტე მაგარი გამოვიდა მაგრამ ხმას ვერ ვაჯენ დავიტანჯე.
მეც გავაკეტე იხვის ფიტული ზგვის ქაპისქან მაგრამ ჯერ არ სჰემიგებია მემგონი წავა რაა... ცოცხალი იხვები მინდოდა მეყიდა მაგრამ ხაშურში ვერ ვიშოვე ფუ ამის... ნაგდად მაგარი საიტია გენაცვალეთ მონადირეებო და მოტევზავეებო გაიხარეთ
თუ რუსული "გეხერხებათ" საფანტის დამზადების სხვადასხვა მეთოდებს იპოვით piterhunt.ru-ში, განყოფილება ბიბლიოთეკა. მე მსხვილ საფანტს ასე ვამზადებდი: საჭირო ზომის ლურსმნით თიხით ვამზადებ ყალიბს, ვასხამ ტყვიის "ლურსმნებს", ვჭრი საფანტებად, ვყრი დიდ თუჯის ტაფაზე და პატარა ტაფით ვაკოტრიალებ-ვამრგვალებ. ცოტა ბევრი სამუშაოა, მაგრამ ასეთი საფანტი უკეთესია სანადირო თვისებებით. თუ არ შეიზარებ, უნდა ჩაყარო მინის ბოთლში, ჩაამატო მცირეოდენი(შენით მიხვდები რამდენ-რამდენი) გრაფიტი და ანჯღრიო კაიხანს. სუფთა ტყვიას აკუმულიატორის შეურიე დაახლოებით 10:1-ზე. ასე დამიმზადებია 1-დან და ზევით კარტეჩებამდე. ახლა მაგის დრო სადა მაქვს. ჩემი რჩევა ასეთი იქნება, ყველა ფრინველზე ინადირეთ მინიმალური ზომის საფანტით და ეცადეთ თვალი ავარჯიშოდ მანძილის სწორ განსაზღვრაში. ასე უკეთესი შედეგები გექნებათ. მე იხვზე ტყეში ვხმარობ 8-7-ს, საღამოს გადაფრენაზე 7-6, ნაბულის იხვზე 6-5, დილის გადაფრენაზე 5-4 ნომერ საფანტს. სპეციალურად ვაკვირდებოდი წელს: ჩემი მეგობარი დღისით მაღალზე იხვებს ესროდა 0 ნომრით და მე 4 ნომრით(თოფები თითქმის ერთნაირი), მე უფრო შედეგიანად(ის ჩემზე უკეთესი მონადირეა). სანადირო ობიექტის საფანტით გადაფარვას აქვს დიდი მნიშვნელობა
პედიატრი, მთლად მაგის იმედად არ ვარ მზა ვაზნებს მოვიმარაგებ. ტურაზე და მელაზე არ დავდივარ ძაღლები არ მყავს და ვინმეს თუ გავყვები შეიძლება. ძირითადად ქათამზე და იხვზე მინდა ეგ ტყვია და 7 და 3 ნომერი უნდა გამოვადნობინო. მე 16 კალიბრი მაქ და 1 კილო დაახლოებით 40 მდე ვაზნას ტენის. 28 გრამიან ვაზნებს ვაკეთებ მეტს 16 კალიბრი ვერ ქაჩავს. 12 კალიბრზე მინდა გადასვლა და ალბათ გადავალ კიდეც 16 სათამაშოა 12 შედარებით
პედიატრი სრულად გეთანხმები მაგ მოსაზრებაში რო საფანტით სანადირო ობიექტის გადაფარვას ააქვს დიდი მნიშვნელობა... ლულიდან გამოსროლილი ტყვია ლულის დაბოლოებიდან 10 სანტიმეტრში 400--500 მეტრს წამში აჩვენებს სიჩქარეს, მაგრამ მოხვედრის მომენტი რო იდეალური იყოს(35მეტრი)მაშინ საფანტის სიჩქარე 150 მეტრს წამში უნდა უდრიდეს. დადგენილია სხვატაშორის რო 110 მეტრი წამშიც მომაკვდინებელია თუ სწორედ საჭირო რაოდენობის საფანტით გადაიფარა სანადირო ობიექტი.... ასევე დადგენილია რო ნებისმიერ ფრინველს თუ მოხვდება 7-8 მარცვალი საფანტისა(რა თქმა უნდა საფანტიოს დიამეტრი უნდა პირდაპირ პროპორციული იყოს სანადირო ობიექტის დამაზიანებელი საფანტის დიამეტრისა) ის იცვევს ავტომატურად სიკვდილს, და პლიუს ამას მნიშვნელობა არააქვს სად მოხვდება და როგორ განაცილდება საფანტის დაჯგუფება,,, მაგას სამედიცინო ენაზე სპეციფიკური სახელი ქვია.. მგონი დარტყმისაგან კუნტოვანიქსოვილების შოკური სიკვდილი თუ რაღაც მაგდაგვარი...... ამიტომაც მიყვარს ევროპული ლულები... პატარა დიამეტრის მქონე საფანტით უფრო მეტს ვფარავთ და სიჩქარესაც საკმაოდ ვუნარჩუნებთ... რა თქმა უნდა მსხვილი დიამეტრის საფანტს სიჩქარეც უფრო ჩქარი აქვს და უფრო დიდ მანძილზე ინარჩუნებს მაგრამ ვინაიდან რაოდენობაშია ცოტა, პროცენტული მაჩვენებელი სამიზნის დაზიანებისა უფრო დაბალი აქვს,, უფრო გასაგებად რო ავხსნა ესეთ სიტუაციას მივიებთ, მაგალითად ნოლი ნომღით ათი გასროლიდან შეიძლება 6 მეტრზე 1 ბატი ჩამოვაგდოთ, ,, 50 მეტრზე 2-რი 40 მეტრზე 3-მი. მაგრამ ნომერი ექვსით ევროპილი ლულებიდან შეიძლება 40 მეტრზე ჩამოვაგდოთ ათიდან 9 და მის ზემოთ საერთოდ ვერ ჩამოვაგდებთ... მგონი ზოგადი განმარტება გასაგებად დავწერე და რასაც მე ვერ დავწერ აგერ არაა პედიატრიი.. სწორედ მისი შემთხვევა განვიხილე. არ ვიცი რა თოფებით ისროდით მაგრამ მაგ შემთხვევაში მხოლოდ საფანტის სწორი შერჩევაც მნიშვნელოვანია და თუ ეს საფანტი '' ეცროპული '' ლულებიდან გაისროლე ხო საერთოდ... მართალია ეს რაც აქ დავწერე თემას არ შეესაბამება, მაგრამ მგონი თემის გამოხმაურებად მაინც შეიძლება ჩავთვალოთ
სიგარეტს არ ვეწევი და რაც შეეხება ვაზნებს ჯერ თოფი და მერე ვაზნები ეს ჩემი დევიზია ჯერ უნდა გადახტე და ჰოპ მერე უნდა დაიძახო. ეს ისე ხუმრობით. მე ადრე ვხდიდი ჩარჩმას სალიარკაში ჩავასხამდი წყალს და მერე დახვრეტილ ქილაში ვასხამდი გამდნარ ტყვიას მაგრამ რაგაც არ მომეწონ ზოგი კუდიანები გამოდიოდა და დავანებე თავი შორს სასროლად არ ვარგოდა.
მწყერზე კი წავა სალიარკაზე ჩამოსხმული. სიგარეტს რო არ ეწევი, კარგია. მეც არ ვეწევი და ტყვია-წამლის ხარჯზე რომ დამიწუწუნებენ სახლში, ამაზე მეტს სიგარეტში ხარჯვს ხალხი-თქვა ვეუბნები და პასუხს ვერ მაძლევენ. ფოთშიც ასე აკეთებენ, სახანძროსთან ბუტკაში 4ლ ღირს 7-6-5 ნომერი საფანტი, აწი თუ არ გაძვირდა.
5- 11 ნომრის საფანტის ჩამოსადნობა სახლის პირობებში ძალიან ადვილია... ეგრეთ წოდებულ ვედროში (სასურველია მაღალი) ვასხამთ 3/4 წყალს ვამატებთ დიზელს, რომელსაც ვუკიდებთ ცეცხლს და ზევიდან ვდებთ ლითონის ჩხირების მეშვეობით დახვრეტილ (საფანტის ნომრის შესაბამისად) ლითონის ქილას მაგ: ნესკაფეს კოლოფს, და ვყრით შიგნით პატარა ნაჩრებად დაჭრილ ტყვიას. დიზელსა და ქილას შორის დაშორება უნდა იყოს 0,5 - 1,0 სმ. ცოტა საწვალებელია მაგრამ ტუ ქილა კარგად არის დახვრეტილი კარგი საფანტი გამოდის...
goga_001, ეგეთი მასკიროვკები ჩემთვის და ჩემნაირი ხალხისთვის არის განკუვნილი, ბევრი სიარული რო არ შეუძლიათ, 3-4 კმ და ადგილიდან ვეღარ ვიძვრი, მაით კიდე ჩაუსაფრდი და უბათქუნე ყურის ძირში
სალამი ჯიგრებს! საფანტს ადრე ვასხავდი ხოლმე, ერტმა ბებერმა მონადირემ მასცავლა თეორიულადაც და პრაკტიკულადაც.1) აიღეტ 25,30სმ დიამეტრის 60-70 სანტიმეტრიანი (ტრუბა) ძირზე მიასვარკეტ ან მიასვარკებინეტ იგივე 25, 30 დიამეტრის ლისტი, ანუ ვედრის პონტში რო გააკეტოტ რა, ჩაასხატ ცყალი ნახევარზე, მერე ჩაასხატ გამომცვარი მანქანის ზეტიიმდენი რომ დატოვოტ 5 სანტიმეტრი გავსებამდე, 2) ავიღოთ ადრე (ნესკაფეს მაგვარი) ყუტი ოოგონდ რაც შეიძლება ყუთი უნდა იყოსწვრილი, ანუ 5სმ 7სმ დიამეტრის და სიმაღლიტ 15-დან ზევიტ, მავტულიტ გავუკეტოტ ტარებივიტ -0- ასე დაახლოვებიტ, 10-11 ნომერი საფანტის ჩამოსასხმელად გავხვრიტოთ ნემსის წვერიტ ისე რომე ნემსი შევიდეს მაქსიმუმ 1ან2 მილიმეტრზე, დავდოტ ზემოტ ხსენებულ ვედრაზე და ვედრაში ცჰავასხატ სალიარკა იმდენი რომ ყუტის ძირიდან სალიარკამდე დარჩეს მაქსიმუმ 6-8 მილიმეტრი. ჩაყარეთ ყუთში ტყვიის პატარპატარა ნაგლეჯები და მიუნტეტ ცეცხლი. თუ მსხვილი ნომერი გინდატ მაგალიტად 4-7 ნომერი მაშინ იგივე პრინციპით დახვრიტეთ ყუთი ოგონდ მახათით. დამიჯერეთ 95% სჰედეგს მიიღებთ. მემგონი გასაგებათ დავწერე და თუ რამეს ვერ გაიგებტ აქ ვარ რა,,,,
მონადირისთვი სამონადირეო ინვენტარი და ეკიპირება ისეთი მნიშვნელოვანია და აუცილებელი, როგორც მუსიკოსისთვის პიანინო და გიტარა. წლებს მოაქვს გამოცდილებები და პრაქტიკა. მონადირემ კარგად იცის მისთვის რა ეკიპირებაა საჭირო ამა-თუ-იმ ნადირობისთვის. სწორი ეკიპირება მონადირეს უქმნის კომფორტს და უსაფრთხოებას, რის გარეშეც წარმოუდგენელია ტყე-მთაში თავის გატანა. მადლობა ღმერთს დღეს ასორტიმენტი და არჩევანი მრავალფეროვანია... ’’რაცა ღმერთსა არა სწადდეს, არა საქმე არ იქმნების’’ /ვეფხის ტყაოსანი/
მე ესპანურს ვხმარობდი სანამ ქარხნულზე გადავედი და არ ვენდურებოდი მშვენიერი ძალა ქონდა დენთს....სათანტს ხან მეთვითონ ვამზადებდი ხოლმე....აუცილებელია ქონდეს მონადირეს ის ეპიკირება რაც სეზონურად საჯიროა შეძლების და გვარად.
valerika, ეს ვიდეო იმიტომ დავდე რომ ვიქრობ ბევრისთვის საინტერესო იქნება , მე პირადად მწყერზე და ქათამზე ჩემს მიერ გადმომდნარ საფანტს ვხმარობ ალბად ისევე როგორც ბევრი ჩჰვენთაგანი . კარგი ,,,იყიდე მწყერის საფანტი გადაიხადე 6 თუ 7 ლარი . დატენი სადღაც 50 ვაზნამდე რომელიც შეიზლება 2 დღეში დაცალო. ასე რო გააგრზელო მთელი სეზონი მემგონი დიდ თანხაზე ავა ( გასათვალისწინებელია ისიც რომ ვაზნა მარტო საფანტისგან არ შედგება) ასე რომ მე პირადად მიღირს წვალებად.ისე არც ისე ბევრი წვალება და ჩალიჩი უნდა,ცოტა დაამუღამე და ეგ არი
ხის ინვენტარი ჩემი ნამუშევარია. ვაზნის დასაპრესი და თავის სასწორებელი. ზაკრუტკა ავროპაში ნაყიდია და უხვევს თავს ძალიან თხლად და ლამაზად მაგრამ რო გაისვრი ისე ეწურება თავი რო მოვიფიქრე თავის სასწორებელი. უფრო სწორად ბერძენ მონადირეებს დავესესხე და გავაკეთე ბიძაჩემის ტოკარნი სტანოკზე. პიჟის საჭრელი კი ტოკარის ნამუშევარია. ყველაფერი გათვლილია პლასტმასის მასრებზე. დასაპრესიც ზუსტად ავსებს პლატმასის მასრას და პიჯის საჭრელით მოჭრილი პიჯი ისე კარგად ჩადის პლასტმასის მასრაში რო გვერდებს არ ბერავს ანუ ოდნავ იჭედება მთლად სუსტადაც არ ზის. მასრის შიდა დიამეტრი 18.50 გამოდგა საპრესი კი 18.39 და 18.40 ზე მერყეობს ანუ სხვაობა 0.01 მმ ია.
მაგრად მომეწონა ეს თვითნაკეთი პაუჩერი.ალუმინის მავთულზე მოვსინჯე,მაინტერესებდა ტექნიკურად როგორი გასაკეთებელია,უადვილესი აღმოჩნდა.მართალია ალუმინის მავთული ფოლადის მავთულთან შედარებით რბილია,მაგრამ სანამ ფოლადის მავთულიდან გავაკეთებ სპილენძის მავთულზე ვივარჯიშებ.მერე დავდებ სურათებს ან ვიდეოს როგორი გამომივიდა.
დამატებულია (07.12.2014, 18:28:05) --------------------------------------------- აბა როგორია წავა? საკუთარი ხელით გავაკეთე, ცუდი ხარისხითაა გადაღებული თორემ მეტი მშვენიერია
ვებ-გვერდზე გამოქვეყნებული მასალის გამოყენების ყველა უფლება ეკუთვნის საიტი "www.bazieri.ge"-ს ადმინისტრაციას. ამ მასალის (თუ მასალას სხვა რამ არ აქვს მითითებული) ნაწილობრივი ან სრული გამოყენება საიტი "ბაზიერი"-ს ადმინისტრაციასთან წერილობითი შეთანხმების გარეშე ან წყაროს: www.bazieri.ge-ს მითითების გარეშე დაუშვებელია !!!
ეს იხვების არის
ეს ბატის არის
ესეც ბატისაა.
ცოცხალი იხვები მინდოდა მეყიდა მაგრამ ხაშურში ვერ ვიშოვე ფუ ამის... 
ჯერ უნდა გადახტე და ჰოპ მერე უნდა დაიძახო. ეს ისე ხუმრობით. მე ადრე ვხდიდი ჩარჩმას სალიარკაში ჩავასხამდი წყალს და მერე დახვრეტილ ქილაში ვასხამდი გამდნარ ტყვიას მაგრამ რაგაც არ მომეწონ ზოგი კუდიანები გამოდიოდა და დავანებე თავი შორს სასროლად არ ვარგოდა.
