აბა, ამის შემდეგ ცეილონზე რა გამაჩერებდა?! ჩავჯექი სამხედრო გემში და ამერიკაში გავემგზავრე, სადაც არც ნიანგებია და არც ლომები. ათი დღე ისე მივცურავდით,  არაფერი შეგვმთხვევია,  მაგრამ ამერიკის მახლობლად მოულოდნელად დაგვატყდა თავს უბედურება: წყალქვეშა კლდეს შევეჯახეთ. დაჯახება ისეთი ძლიერი იყო,  რომ ანძაზე მჯდარი მეზღვაური სამი მილის მანძილზე გატყორცნა ზღვაში. წყალში რომ ვარდებოდა, მის გვერდით ჩაიქროლა წითელმა ყანჩამ. მეზღვაურმა ყანჩას ნისკარტში სტაცა ხელი და ზღვის ზედაპირზე ასე შეჩერდა. ამასობაში ჩვენც მივეშველეთ. იმ კლდეს ისე მოულოდნელად მივენარცხეთ,  რომ ფეხზე ვეღარ გავჩერდი, დაჯახებამ ზევით ამისროლა და თავი კაიუტის ჭერს მიმახლევინა. ამის გამო თავი მუცელში ჩამივარდა,  წავივლე    თმაში ხელი,  დავუწყე თავს ნელ-ნელა ამოწევა და რამდენიმე თვის შემდეგ, როგორც იქნა, ამოვათრიე. ის კლდე, რომელსაც ჩვენ დავეჯახეთ, თურმე კლდე კი არა, ზღვაზე მთვლემარე ვეშაპი ყოფილა! ჩვენს დაჯახებაზე ვეშაპს გამოეღვიძა და ისე გაბრაზდა, რომ კბილები ჩაავლო ხომალდის ღუზას და მთელი დღე დილიდან ღამემდის დაგვათრევდა ოკეანეზე. ბოლოს,  ჩვენდა საბედნიეროდ, ღუზის ჯაჭვი გაწყდა და ჩვენც გავთავისუფლდით ვეშაპისაგან. ამერიკიდან დაბრუნებისას კიდევ შევხვდით იმ ვეშაპს.  მომკვდარიყო და წყალზე გაშხლართულიყო ნახევარი მილის მანძილზე.  ასეთი უზარმაზარი ცხოველის გემზე ამოთრევა ფიქრადაც არ მოგვსვლია. მას მხოლოდ თავი მოვაჭერით. უნდა გენახათ ჩვენი აღტაცება, როდესაც გემბანზე ამოთრეული ვეშაპის ხახაში აღმოვაჩინეთ ჩვენი ღუზაც და ორმოცმეტრიანი ჯაჭვიც. ეს ყოველივე მოთავსებული იყო ვეშაპის ერთ გამოხრულ კბილის ღრუში. მაგრამ ჩვენი სიხარული ხანმოკლე გამოდგა. ჩვენს გემს უზარმაზარი ნახვრეტი აღმოაჩნდა. წყალი პირდაპირ ტრიუმს მოასკდა. გემი იძირებოდა. ყველა დაიბნა, აყვირდნენ, ატირდნენ, მაგრამ მე მალე მოვისაზრე რა უნდა მექნა: შარვალიც არ გამიხდია, ისე ჩავჯექ ნახვრეტში და ჩემი უკანა ნაწილით ჩავჭედე. წყლის დენა შეწყდა. გემი გადარჩა. 

ერთი კვირის შემდეგ იტალიაში ვიყავით. მშვენიერი მზიანი დილა გათენდა. ხმელთაშუა ზღვის ნაპირზე წავედი საბანაოდ. წყალი თბილი იყო. მე ჩინებული ცურვა ვიცი და ნაპირიდან შორს გავედი. უცებ, ვხედავ, სწორედ ჩემკენ მოდის ხახადაღებული უზარმაზარი თევზი! რა ვქნა?  მისგან თავის დაღწევა შეუძლებელია.  მოვიბღუნძე და დაღებულ ხახაში შევსრიალდი, რომ რაც შეიძლება სწრაფად გავსხლტომოდი მის ბასრ კბილებს და პირდაპირ კუჭში ამომეყო თავი. ყველას როდი მოაგონდებოდა ასეთი გონებამახვილური ხერხი, მაგრამ მე საერთოდ ჭკუამახვილი კაცი ვარ და, როგორც იცით, მეტად მოხერხებული. თევზის მუცელში სიბნელე იყო გამეფებულიც. მაგრამ შიგ სასიამოვნოდ თბილოდა.  მე სეირნობა დავიწყე ამ საპყრობილეში, დავდიოდი წინ და უკან და მალე შევამჩნიე, რომ ეს თევზს მაინცდამაინც არ მოსწონდა. მაშინ განზრახ დავიწყე ფეხების ბაკუნი, გიჟივით ხტომა და ცეკვა, მინდოდა თევზი კარგა მაგრად გამემწარებინა. ტკივილისაგან შეწუხებულმა თევზმა უზარმაზარი თავი ამოყო წყლიდან. თევზი მალე შენიშნეს იტალიური გემიდან, რომელიც იქვე ახლოს მოდიოდა. მეც ეს მინდოდა!  მეზღვაურებმა თევზი მოკლეს ჰარპუნით,(ჰარპუნიზღვის ცხოველების საჭერი შუბისებური იარაღი.) შემდეგ აათრიეს გემბანზე და ბჭობა გამართეს, როგორ გაეჩეხათ ეს არაჩვეულებრივი თევზი. მე შიგ ვიჯექი და, გულახდილად მოგახსენებთ, შიშისაგან ვკანკალებდი: ვაი თუ თევზთან ერთად მეც დამჩეხონ მეთქი! რა საშინელება იქნებოდა! მაგრამ, საბედნიეროდ, ამცდა მათი ნაჯახები. როგორც კი ოდნავი შუქი გამოკრთა, ხმამაღლა მოვრთე ყვირილი წმინდა იტალიურ ენაზე ( მე ხომ მშვენივრად ვიცი იტალიური ენა): მოხარული ვარ, რომ  ასეთ კეთილ ადამიანებს გხედავთ, რომლებმაც სულის შემხუთველ საპყრობილედან გამათავისუფლეს-მეთქი. თევზის მუცლიდან ადამიანის ხმა რომ მოესმათ, მეზღვაურებს შიშისაგან ენამუცელში ჩაუვარდათ,  მაგრამ კიდევ უფრო გაოცდნენ,  როდესაც თევზის ხახიდან ვისკუპე და თავაზიანად მივესალმე. 

გემი, რომელმაც გადამარჩინა, თურქეთის დედაქალაქისაკენ მიდიოდა.  

იტალიელებთან მოვხვდი თუ არა, ისინი მაშინვე დარწმუნდნენ, რომ შესანიშნავი ადამიანი ვიყავი და გემზე დარჩენა შემომთავაზეს. დავთანხმდი. ერთი კვირის შემდეგ თურქეთის ნაპირს მივადექით. მათმა ხონთქარმა ჩემი ჩასვლა რომ გაიგო, რა თქმა უნდა, სადილად მიმიწვია. თვითონ სასახლის კართან შემეგება და მომესალმა: — ბედნიერი ვარ, რომ საშუალება მომეცა მოგესალმოთ ჩემს ძველ სატახტო ქალაქში!  ხომ კარგად ბრძანდებით?  მე გამიგია თქვენი საგმირო საქმეების ამბავი და ამიტომ მინდა ერთი ძნელი საქმე მოგანდოთ. ამ საქმეს თქვენს მეტი ვერავინ შეასრულებს, რადგან დედამიწის ზურგზე თქვენა ხართ ყველაზე ჭკვიანი და მოხერხებული

ადამიანი. შეგიძლიათ თუ არა დაუყოვნებლივ გაემგზავროთ ეგვიპტეში? —  სიამოვნებით! —  მივუგე მას. —  ისე მიყვარს მოგზაურობა, რომ მზად ვარ თუნდაც ახლავე გავემგზავრო დედამიწის კიდეზე. ხონთქარს ჩემი პასუხი ძალიან მოეწონა და ისეთი დავალება მომცა, რომელიც საუკუნოდ საიდუმლოდ უნდა დარჩეს და ამიტომ არ შემიძლია რამე გიამბოთ. დიახ, ხონთქარმა უდიდესი საიდუმლო მანდო, ვინაიდან იცოდა, რომ დედამიწის ზურგზე ყველაზე სანდო ადამიანი ვარ. მე თავი მდაბლად დავუკარი და გზას გავუდექი. ის იყო თურქეთის დედაქალაქს გავშორდი, რომ გზად ერთი კაფანდარა კაცი შემხვდა. კაცი არაჩვეულებრივი სისწრაფით მორბოდა. თითო ფეხზე თითო მძიმე საწონი ეკიდა, მაგრამ მაინც ისარივით მოქროდა. — საით? — ვკითხე მას, — რად მიგიბამს ფეხზე ეს საწონები? ხომ დაგიშლის სირბილს! — სამი წუთის წინ ვენაში ვიყავი, — მიპასუხა კაცმა სირბილშივე, — ახლა კი კონსტანტინეპოლში მივდივარ. რაიმე სამუშაო უნდა ვიშოვო.  საწონები იმიტომ მივიბი ფეხებზე, რომ ძალიან სწრაფად არ ვირბინო, სასწრაფო არაფერი მაქვსო. ეს საკვირველი მალემსრბოლი ძალიან მომეწონა და დავიქირავე. ისიც სიამოვნებით გამომყვა. მოვდივართ და გზის პირას კიდევ ერთ კაცს კაცი შევეყარეთ. მიწაზე ყური დაედო და რაღაცას უსმენდა. — აქ რას აკეთებ? — შევეკითხე მაშინვე. — ვუსმენ, როგორ იზრდება ბალახი მინდორში! — მერე,  — გესმის რამე? — ჩინებულად მესმის. ჩემთვის ეს ჩვეულებრივი რამ არის! — მაშ, გეთაყვა, ჩემთან იმსახურე. შენი მახვილი ყური შეიძლება გზაში გამომადგეს. ისიც დამთანხმდა და სამივენი გზას გავუდექით. სულ მალე ერთ თოფშემართულ მონადირეს გადავაწყდით. — მეგობარო, — მივმართე მას, — რას უნდა ესროლო? არც ნადირი ჩანს სადმე, არც ფრინველი. — როგორ არა, ბერლინში სამრეკლოს სახურავზე ბეღურა იჯდა   ვესროლე და პირდაპირ თვალში მოვარტყი საფანტი. თქვენ კარგად იცით, როგორ მიყვარს ნადირობა, გადავეხვიე იმ იშვიათ მსროლელს და იმასაც ვთხოვე ჩემთან ემსახურა. ის სიხარულით გამომყვა. ბევრი ქვეყანა და ქალაქი გავიარეთ და,  ბოლოს,  ერთ დიდ ტყეს მივადექით. ვხედავთ: გზის პირას უზარმაზარი კაცი დგას და ხელში გამოყულფული თოკი უჭირავს და მთელი ტყე იმ ყულფში მოუქცევია. — რას შვრები-მეთქი? — ვკითხე გოლიათს. — შეშის მოჭრა მინდოდა, მაგრამ ნაჯახი შინ დამრჩა და  მინდა უნაჯახოდ გავიდე იოლასო. — მომიგო. კაცმა თოკი მოსწია — უზარმაზარი მუხები ჯერ წკირებივით აცვივდნენ ჰაერში, და მერე მიწას დაენარცხნენ. მე, რასაკვირველია, ფული არ დავიშურე და გოლიათი მაშინვე მოვიწვიე სამსახურში. როდესაც ეგვიპტეში მივედით, ისეთი ქარიშხალი ამოვარდა, რომ ჩვენი კარეტები და ცხენები სულ ყირამალა გადადიოდნენ გზაზე. შორს შვიდი წისქვილი დავინახეთ,  წისქვილების ფრთები საშინელი სისწრაფით ბრუნავდა. მაღლობზე კაცი იდგა და მარცხენა ნესტოს საჩვენებელ თითს აჭერდა. რომ დაგვინახა, თავაზიანად მოიხადა ქუდი და ქარიშხალიც მაშინვე ჩადგა. — აქ რას აკეთებ? — ვკითხე გაკვირვებულმა. — ჩემი ბატონის წისქვილებს ვაბრუნებ! მაგრამ რომ არ დავამტვრიო, მხოლოდ ერთი ნესტოდან ვუბერავ. — მიპასუხა მან. «ეს კაცი გამომადგება,» — გავიფიქრე და მასაც ვთხოვე თან გამომყოლოდა. 

ხონთქრის დავალებები ეგვიპტეში დროზე შევასრულე.  ჩემმა გამჭრიახობამ აქაც მიშველა. ერთი კვირის შემდეგ ჩემი არაჩვეულებრივი მსახურების თანხლებით სატახტო ქალაქში დავბრუნდი. ხონთქარს ჩემი დაბრუნება გაუხარდა და ძალიანაც შემაქო ეგვიპტეში საქმეების მოგვარებისათვის. — ძვირფასო მიუნჰაუზენ, თქვენ ჩემს ყველა ვეზირზე უფრო ჭკვიანი ხართ! — მითხრა ხონთქარმა და მაგრად ჩამომართვა ხელი. — დღეს სადილად მეწვიეთ! სადილი მეტად გემრიელი იყო, მაგრამ სუფრაზე ღვინო არ ჩანდა, რადგან მათ კანონი ღვინის სმას უკრძალავს.  ძალიან დავღონდი,  მაგრამ სადილის შემდეგ ხონთქარმა თავის სამუშაო ოთახში შემიყვანა, გააღო საიდუმლო განჯინა და ბოთლი გამოიღო. — ჩემო ძვირფასო მიუნჰაუზენ! ასეთი მშვენიერი ღვინო, ალბათ, ჯერ არ გაგისინჯავთ, — მითხრა და ჭიქა ამივსო. ღვინო, მართლაც, მშვენიერი გამოდგა, მაგრამ, მოვსვი თუ არა, განვაცხადე, ჩინეთში ბოგდიხან ფუ-ჩანს გაცილებით უკეთესი ღვინო აქვს-მეთქი. — ძვირფასო მიუნჰაუზენ! — წამოიძახა ხონთქარმა... — თქვენი ყოველი სიტყვა მჯერა, რადგან თქვენზე მართალი კაცი მთელ დედამიწაზე არ მეგულება, მაგრამ, გეფიცებით, ახლა მართალს არ ამბობთ: ამაზე უკეთესი ღვინო არსად არ არის! -დაგიმტკიცებთ, რომ არის! — მიუნჰაუზენ, ტყუილს ამბობთ! — არა, სრულ სიმართლეს მოგახსენებთ. კაცი არ ვყოფილვარ, თუ ერთ საათში  ბოგდიხანის სარდაფიდან ერთი ბოთლი ისეთი ღვინო არ მოგართვათ, რომ იმასთან შედარებით თქვენი ღვინო ძმრად მოგეჩვენოთ! — მიუნჰაუზენ, ეგ მეტისმეტია! ყოველთვის ალალმართალ კაცად მიმაჩნდით, 

ახლა კი ვრწმუნდები, რომ უსინდისო მატყუარა ყოფილხართ! —  მაშ თუ ეგრეა,  მოვითხოვ დაუყოვნებლივ დამამტკიცებინოთ ჩემი სიმართლე! — თანახმა ვარ! — თქვა ხონთქარმა, — თუ ოთხი საათისათვის ჩინეთიდან ერთი ბოთლი საუკეთესო ღვინო არ მოგიტანიათ, ბრძანებას გავცემ თავი მოგკვეთონ. — კეთილი, —მივუგე მე, — პირობაზე თანახმა ვარ. მაგრამ თუ ზუსტად ოთხ საათზე ღვინო სუფრაზე მოგერთვათ, მაშინ თქვენი სალაროდან იმდენი ოქრო მომეცით, რასაც ერთი კაცი ზიდავს. ხონთქარი დათანხმდა. ჩინეთის ბოგდიხანს მივწერე წერილი და ვთხოვე ერთი ბოთლი ისეთი ღვინო გამოეგზავნა, სამი წლის წინათ რომ გამიმასპინძლდა. ვწერდი: თუ ამ თხოვნაზე უარს მეტყვით, თქვენ მეგობარ მიუნჰაუზენს ჯალათის ხელით სიკვდილი ელის-მეთქი. წერილი რომ დავწერე, უკვე ოთხის ხუთი წუთი იყო. დავუძახე ჩემს მალემსრბოლს და ჩინეთის დედაქალაქს გავგზავნე. მან ფეხებზე მოიხსნა საწონები და იმწამსვე გაქრა. დავბრუნდი ხონთქრის სამუშაო ოთახში.  მალემსრბოლის მოლოდინში ის ბოთლი სულ დავცალეთ. გავიდა ოთხის მეოთხედი, საათმა ოთხის ნახევარიც დარეკა, სამი მეოთხედიც— ჩემი მალემსრბოლი კი არსად ჩანს.  ცუდ გუნებაზე დავდექი,  მით უმეტეს,  მაშინ,  როდესაც შევნიშნე,  რომ ხონთქარმა ზარი აიღო და ჯალათისათვის უნდა დაერეკა. —ნება მომეცით ბაღში სუფთა ჰაერზე გავიდე, — ვუთხარი ხონთქარს. — მიბრძანდით, — მიპასუხა ხონთქარმა ზომაზე მეტად თავაზიანი ღიმილით. მაგრამ ბაღში რომ გავედი, ფეხდაფეხ ვიღაც კაცები გამომყვნენ. ხონთქრის ჯალათებად შევიცანი.  ისინი მზად იყვნენ ხელი ეტაცათ ჩემთვის და თავი მოეკვეთათ! სასოწარკვეთით დავხედე საათს.  ოთხს ხუთი წუთი აკლდა!  ნუთუ მხოლოდ ხუთი წუთის სიცოცხლე დამრჩა?  ეს საშინელებაა! დავუძახე ჩემს მსახურს, რომელსაც მინდორში ბალახის ზრდის ხმა ესმოდა. ვკითხე, ესმის თუ არა ჩემი მალემსრბოლის ფეხის ხმა. მან მიწას დააყურა და მითხრა: სამწუხაროდ, ზარმაც მალემსრბოლს სძინავსო. — როგორ თუ სძინავს?! — დიახ, სძინავს, მისი ხვრინვა ძალიან შორიდან მესმის. თავზარი დამეცა და მუხლი მომეკვეთა.  კიდევ ერთი წუთიც და სრულიად უსახელოდ დავიღუპებოდი. მეორე მსახურს დავუძახე, იმას, რომელიც ბეღურას  იღებდა მიზანში. ის სწრაფად ავარდა მაღალ კოშკზე, ცერებზე შედგა და შორს გაიჭვრიტა. —მოჩანს თუ არა ის უსინდისო? — ვკითხე ბრაზმორეულმა. — ვხედავ, ვხედავ, პეკინის მახლობლად მუხის ქვეშ წამოწოლილა და არხეინად ხვრინავს, გვერდით ბოთლი აგდია...…… დამაცა, ახლავე გავაღვიძებ. მან იმ მუხის წვერს ესროლა, რომლის ქვეშაც ეძინა მალემსრბოლს. რკო, ფოთლები და ტოტები მძინარეს ზედ დაეყარა. მალემსრბოლი წამოხტა, თვალები ამოიფშვნიტა და ისე მოკურცხლა, თითქოს ცეცხლი წაჰკიდებოდეს, ოთხ საათს რაღაც ნახევარი წუთი აკლდა, როდესაც სასახლეში შემოვარდა და ერთი ბოთლი ჩინური  ღვინო მოიტანა. წარმოიდგინეთ,  რა სიხარული განვიცადე!   ხონთქარმა ღვინო რომ გასინჯა, აღტაცებით თქვა: —  ძვირფასო მიუნჰაუზენ!  ნება მიბოძეთ მივითვისო ეს ბოთლი.  მე მარტომ მინდა გამოვცალო.  არც კი ვიცოდი,  ქვეყანაზე ასეთი ტკბილი და გემრიელი ღვინო თუ მოიპოვებოდაო! მან ბოთლი განჯინაში ჩაკეტა, გასაღები ჯიბეში ჩაიდო და სასწრაფოდ ბრძანა მოლარის მოყვანა. — მე ნებას ვაძლევ ჩემს მეგობარ მიუნჰაუზენს ჩემი საწყობიდან იმდენი ოქრო წაიღოს, რამდენსაც ზიდავს ერთი კაცი, — უთხრა მოლარეს ხონთქარმა. მოლარემ მდაბლად დაუკრა თავი და ხონთქრის სარდაფებში წამიყვანა, რომლებიც გამოჭედილი იყო ძვირფასი განძეულობით. დავუძახე ჩემს გოლიათს.  მან წამოიკიდა,  რაც ხონთქრის სარდაფებში ოქრო იყო და ზღვას მივაშურეთ. დავიქირავე დიდი გემი და ოქროთი ავავსე. სანამ ხონთქარი გონს მოვიდოდა და მთელი განძის ჩამორთევას ბრძანებდა, ავუშვით იალქნები და ღია ზღვაში გავედით. 

მოხდა ის რისაც მეშინოდა! მოვშორდით თუ არა ნაპირს, მოლარე თავის მბრძანებელთან გაიქცა და მოახსენა:  თქვენი სარდაფები მიუნჰაუზენმა სულ ერთიანად გაძარცვაო.  ხონთქარი განრისხდა და მთელი თავისი სამხედრო ფლოტი დამადევნა. იმდენი სამხედრო გემის დანახვამ, მართალი გითხრათ, ძალიან შემაშინა. — ეჰ, მიუნჰაუზენ! — ვთქვი გულში. — დადგა   შენი აღსასრულის დღე! უკვე ვეღარაფერი გიხსნის, ფუჭია შენი მოხერხებულობა! ვგრძნობდი,  რომ ჩემი თავი,  რომელიც ძლივს გადარჩა და ახლა საიმედოდ მედგა მხრებზე, შესაძლოა ხელახლა მოსცილებოდა ჩემს სხეულს. უცებ ჩემთან მოიჭრა ის მსახური, რომელსაც მეტად ძლიერი ნესტოები ჰქონდა. — ნუ შიშობთ! ისინი ვერ დაგვეწევიან! — მითხრა სიცილით და გემბანზე გაიქცა, ერთი ნესტო თურქეთს მიუშვირა, მეორე ჩვენს იალქნებს. ისეთი საშინელი ქარი ააყენა,  რომ თურქეთის მთელი ფლოტი ერთი წუთისშემდეგ ისევ უკან დაბრუნდა თავის ნავსადგურში. ჩვენი გემი კი მისი შემწეობით სწრაფად მიექანებოდა. ერთი დღის შემდეგ კიდეც მივაღწიეთ იტალიას.